Демко Богач ни за фраса
Не хтіл зо села іхати,
Бо му в селі добре было —
Мал ліс, поле, гумно, хату.

Демко был тыж добрый газда,
Мал тыж трохи капиталу,
Мал што істи, в чом ходити
И люде го шанували.

До выізду Демко-Богач
Абсолютно ся не зберал
И о сході мало думал,
Лем на захід все позерал.

Та и людям нераз гварил:
“Што робите вы глуптакы?
Сідь на пляцу еден с другым,
Коль маш зерно и землякы.

Ту маєме дост вшиткого,
Нигде не тра нам іхати,
Бо нам в полю вшитко росне,
Лем треба ся кус старати”.

Тай посіял Демко-Богач
Аж за дуже того року
Жита, ярцу и пшениці
На Ядківці и под Глубокым.

За Діликом, під Садами,
На панскым и под Завальом,
Всяди сіял, нич не зважал,
Же ту ближе, а там далі.

А земляков, то посадил,
Най не щекам — десять метров,
Жебы мал сила му треба
И др Петра и по Петрі.

И подумал: юж мі хватит,
Як я тото вшитко сберу,
Буду мал дост провианту,
Не поіду за холеру...

Ба! Тымчасом, але але,
Чловек думат и так дале.
Калкулюе и планує — а ту, реку,
Вшитко на нич!

Єдной ночы, літной ночы,
Неслыхана річь ся стала,
В тоту страшну ніч несчасну
Коростенка ціла спала.

Спали люде сном праведных,
Твердо спали, як забиты,
И не чули и не знали,
Же в село гвошли бандиты.

Сдны с Волі, друга з Лютчы,
Бандиты пришли кровавы,
Гершт Пьехович и Венгрецкий,
Бальек Щесны Плонка,
Бобер, Гаргаш, два Пухлопкы,
А там далі, стоп и кропкы.

Сім чоловік загубили,
Сім невинных жертв
Цілу ніч их катували,
Аж над раном их убили.
Загуділи автоматы,
Чути было густы стрілы,
В хаті, в сіньох полно крови,
Аж волося дубом стає.
Плач, зойк, крикы, страх смотріти,
Аж ся сердце з жалю крає.

Старый Лемко.