Красотка Олена, покоівка начальника німецкого гарнизона майора фон Шикера, выходила замуж за фельдфебеля Шранке. Она обышла всіх офицеров, запрошуючи их на весіля.

Вечером Олена в весільной одежі встрічала и россаджувала гостей помеж свои дружкы. Ище николи паны офицеры не сиділи в товаристві такых красивых дівчат.

Коли проспівали другы пісни, майор фон Шикер проголосил тост.

— Я пью за животворну арийску кров, — сказал он, — яка даст сей землі нове поколіня украинских німців. Вскріпиме наш союз модными братерскыми поцілунками. Гайль!

— Гайль! — крикнули паны офицеры и полізли до дівчат цілуватися. Фон Шикер потрафил в объятя молодой. Не встигли ище кавалеры доткнутися до губ місцевых красавиц, як были спритно кинены на подлогу и модно повязаны пышными дівоцкыми поясами.

За пол годины партизанский отряд под командом Олены, захопивши зо собом штабны документы и повязаных офицеров німецкого гарнизона, покинул місточко и зник гдеси в темряві ночи.

Приіхал в село німецкий комендант. Зобрал селян, тай каже:

— Я приіхал организувати для великой Германии с каждого обыстя по копі яєц. . .

Проходит день, другий, третий, а яєц никто не здає. Чекал німецкий комендант, чекал, а яйця не организуются. Тогды выкликал он старосту (вийта) и заверещал:

— Перестрілям!. . .

А холуй на то:

— Так, перестріляти, пане комендант. Натурально саботажники. Можут и не несут. . . Треба саботажникам дати научку, пане. . . Треба зробити ревизию в каждой хаті. . .

Пошли. Уж на першых воротах видят — висит акуратно на шнурку нежива курка. На нозі у ней папирец з написом: “Покончила житя самоубийством."

Комендант зблід.

— Таж то насмішка!

Он зо злостьом вхопил курку за шию и с цілого розмаху бухнул ньом старості под ногы.

Гримнул выбух. Коли осіл порох, розвіялся дым, коло ворот лежали мертвы: комендант и староста.

Люде до днеска не перестают хвалити Партизанску хитрость, яка примусила неживу курку знести німцам гранату.

Галя літного районного театра переполнена німецкыми солдатами. Им показуют новый фильм. В глубині екрана показуєся кропка. Она блискавично нарастат и показуєся на екрані страшный бородатый донский козак, який мчит на коні с поднесеном шабльом. Туй-туй он напореся на замаскованы німецкы танкы. Козак уж мчит на всю шир екрана. Вот он рубнул шабльом згоры вниз. Послышался сухий треск. Плахта роспахнулася надвоє. Козак з бородом, але уж піший и з автоматом, выскочил с екрана прямо на помост. Брязнули шибкы, и в каждом окні показалися автоматы и рукы з гранатами.

— Сеанс закончился! — загреміл голос козака. — Рукы вгору, господа фрицы! Місточко в руках партизанов!. . .

Встрітилися в засніженых донскых степах волк-сіроманец и фриц-голодранец. Каже волк:

— Дуже рад познайомитися. Ты, певно, голодный, фриц?

— Голодный — отловіл німец.

— Я также, — гварит волк. — А істи хохеся?

— Мі также. Так сядме и будеме вечеряти.

Німецкий карательный отряд шол ловити украинскых партизанов. Раптом в лісі закукала кукучка.

— Куку, куку, як долго мі жити? — загадал фриц.

— Покаль моя куля долетит, — басом отповіла з дуба кукучка. . .

Фриц з Гансом бесідуют в лазареті:

Фриц: — А ты где был?

Ганс: — На Кубани.

Фриц: — А! То была вам там лазня?

Ганс: — Якобы одна — не біда. А то где стан — отразу сто лазнь.

— Чоловіче, та не крич на дітей, бо их престрашиш! — кричит с окна тета.

— Я не чоловік!

— А кто-ж ты?

— Я — староста (німецкий. . .)

Встрітился волк з Гитлером.

— Я волк, — ганьбливо гварит волк.

— А я Адольф Гитлер, німецкий фюрер. — рече думно другий.

— Ты знаш, што у мене остры зубы? — почал выхвалятися волк.

— А у мене танкы, каноны, фрицы, — рече Гитлер и ище больше наиндичился.

— Я розрывам овцы, коровы, телята, — вышкырят зубы волк.

— Сам ты теля, — каже Гитлер, — я вот сколько уж убил жен, дітей, старых!

— Який же ты страшный, — здивувался волк. — Як так, то мі помож выгнати партизанов з ліса.

— Ту сут партизаны? — зблід Гитлер.

— Я тебе научу, як до них достатися, — гаже волк.

Але Гитлера уж и слід пропал.

— Двом смертям не быти, а пліна не минути, — рюк итальянский вояк и поднюс рукы в гору.

— Ліпше быти хвильку боягузом, як ціле житя небощиком, — проголосил румунский вояк, кинул карабин и здался в плін.

— Нашы не горшы от вашых, — спокойно додал мадьярский вояк и крикнул роспачливо: “Рус, здаюс!”

Из Египта в Ливию, из Ливии в Киренайку, из Киренайкы до Туниса, с Туниса до біса.

Муссолини: — Моє положение таке, што я годен утікати на край світа.

Гитлер: — Голубе ты мой, коли знаш дорогу, почкай и на мене.

Упал в Азовске море подбитый німецкий аероплан. Близко ловил рыбу дідо Семан Кропива. Аероплан дораз затонул, а два летчикы якым-си чудом болталися в воді серед уламков и кричали: серед уламков и кричали: “Ра-а-а-туйте!"

— Живы люде гинут, допоможте. . . Дідо сиділ в човні, як бы вкопаный. Потом налюг на весла и подплыл до місца, где загинул аероплан. Тоты, што были на берегу, думали, што дідо буде ратувати потопаючих. Но ніт. Он нараз повернул човен до берега.

Його звідуют:

— Чом вы, діду, не выратували німцов?

— Та бо они уж потопилися.

— Як потопилися, коли єден ище махат руками?

— Не вірте. Раз німец кричит “ратуйте”, то тото знак, што он уж давно пощол на дно. Німец все бреше. . .

Ишол німец улицом, а на встрічу йому бугай. Німец не уступат з дорогы, бо он — выша раса! А бугай тоже не уступат, бо — чистокровный.

— Вот упертый, шельма, — заклял німец и ударил тварину дручком помеж рогы.

Бугай страшно заревіл и проштуркнул німца рогом навыльот. С той нагоды партизаны постановили посміятися над фашистами и розліпили в многых селах таке объявление:

"В селі Волохов Яр невідомый бугай допустился террористичного акту против німецкой армии, а то на смерть пробил рогом одного солдата. Наказую за тот злочин росстріляти 15 коров. Оберлейтнант Штраух.”

Судья: — Рядовый Хапанеску! Вас обвиняют в крадежи вализкы пана полковника. Што вы можете сказати на свою оборону? Ци мате даякых свідков?

Хапанеску: — Не мам, пане судья. Я при свідках не краду.