Сіл я собі безроботный и почал думати:
Кто той нашой депресии из нас вынуватый?
Роботникы нарікают, же фабрикы стоят,
“Боссы" купця зас не мают, и того ся боят. . .
И так єдны все на другых ту вину складают,
А кто тому винуватый, то сами не знают. . .
А я, братя, так придумал, што Адам и Єва,
Бо зорвали грішный овоч з грішного дерева. . .
Жебы Адам та и Єва ябко не зорвали,
Ты бы зме той депрессии в тых часах не мали.
Депрессии бы не мали и не штрайкували,
Лем бы зме ся уродили, до неба погнали. . .
Бо нас вшыткых так учыли, о том каждый знає,
Же наш бог єст наймудрійший, вшыткых памятає. . .
Же наш бог єст наймудрійший и всі мысли знає
Все за добро добрым платит, а за зле карає. . .
Створил господь небо землю, жебы панувати,
И повісил сонце звізды, штоб єй огрівати. . .
Створил господь страшне пекло, штоб готове мати,
Як сотворит бідных людей, штоб их там кидати. . .
Створил господь и ангелов, штоб все му співали,
Лем же их задуже мучыл, то ся збунтували. . .
И бог милосердный всіх в пекло постручал,
И в котлах и смолі всіх страшно там мучыл. . .
Сотворил и прародичов, штоб в раю осісти,
Дал вшыткого им до жытя, а не казал істи. . .
Потом послал злого духа, штоб их намавляти,
Штоб голоду не терпіли, бога не слухати. . .
И так собі злый ангелик з Євом розмовляє,
А бог сідит за деревом и вшытко слухає. . .
Наша Єва ищы глупа, о ничым не знала,
Зіла сама зо злым духом, Адамови дала. . .
Крикнул господь зза дерева, мечом вывиває:
“Не будете дармо істи! — “3 раю выганяє. . .
|
З раю бідных выганяє, в ярмо запрягує:
“Будеш землю, терня рыти!” и смерт предсказує. . .
Потом послал свого сына, штоб их викупити,
Але дораз послал ката, жебы го убити. . .
Тото вшытко господь творил ведля пляну свого,
Котрый, кажут учытелі, з розума божого. . .
Хранителей нам назначил, штоб нас пильнували,
Штоб нас вели справедливо и чортам не дали. . .
И так они нас пильнуют, миллионы ся мордуют,
Бомбы, кулі, як град летят и газами нас потруют. . .
И по майнах нас калічат, (як не забє, то нас лічат),
Хранителі в небі сідят, не пильнуют, дармо ідят. . .
О нас бідных нич не дбают, нич ся не старают,
Же людиска гет обдерты и істи не мают. —
Як голодны и обдерты в отца хліба просят,
Божы сыны бучаками удары наносят. . .
Всякий отец, всяка мати о діточкы дбає,
Пильнує их, приодіват и істи им дає. . .
Нашы отцы милосердны кажутся молити,
Обіцуют царство боже, як будеме гнити. . .
Але сами душпастыри на то не чекают,
Кажут собі грошы дати и за них гуляют. . .
А для нас мают науку, таку як видиме,
А мы сліпы божы люде вшыткому віриме. . .
Жебы я был всемогущым, знищыл бы я пекло с щысцом,
Казал чортов повісити, штобы людей не кусити. . .
Всі монеты и каноны казал ростопити,
Штоб ся люде не сварили, не мали чым битись. . .
Зробил бы я з них машины, штоб за нас робили,
Штоб ся люде не мучыли свободно ходили. . .
Позносил бым всі границі
Даром іхал в каждый край —
В Тот час было-б царство боже
И на землі вічный рай. . .
|
