Шол раз стритом старый Лемко, схыленый згорбленый — смотрит в землю, хоц не грішник, а барз засмученый. — И под носом сам до себе так собі шепоче: — “Робил тяжко за молоду, тепер мя не хочут!

— Коли-м пришол молоденкий з нашой Лемковнны — то єм робил таяк сомар, за двох каждой днины — а як можу за єдного, то уж мя не хотят — и што буде дальше зо мном нич ся не заботят.” — Ослаб Лемко гет на тілі ити уж не може:

— “Што-ж я бідак буду робил, ой боже, мой боже. . .

— Гей вы, краян, не нарічте, нич вам не поможе — лем ставайте разом з нами до борьбы охочо — за иншюренс безроботным, с партиом робочом! — як мы разом всі станеме, буде нас не мало — выбореме справедливость и робоче правої

В человеческом языке нет таких слов, которыми я мог бы выразить раскаяние в том, что этот хлеб с’едал я.

Ворожка: — О, вам, моя пані, ворожыт велике счестя, вы будете барз богаты, будете подорожувати по світу, по чужых краях, будете бывати по королевскых палатах и будете бесідувати с царями и царицами. Побідите всі свои рывалькы и выйдете замуж за молодого аристократа, шумного и богатого.

Пані: (втішна) Ой, ато добри! Лем єдно мі ищы повіч: Што мам зробити зо своим старым?

Ванцьо: Знаш што, Томку?

Томцьо: А што таке?

Ванцьо: Мы будеме внет муфувати.

Томцьо: А як ты знаш?

Ванцьо: Бо я вчера шыбу выбил, а мама мі нич не гварили.

— Гей, ты! Повідают, што ты поцілувал моє дівча вчера вечер!

— Пребач, товаришу, то был вечер. Гнеска рано єм ся призріл и дуже жалую, другий раз уж не буду.

Молодец просит богача о руку його єдиначкы:

Богач: — Як ты смієш просити о руку мойой донькы с таком маленком пейдом?

Молодец: — Та знате добри, же не можу квитувати, покаль не достану певной отповіди от вас!