Было то дост давно, ище за небожкы Австрии, єден раз войсковый циган вышол до міста на шпацирку, и як переходил поперед мясарню, барз му запахла кобаса. От разу повернуло ним и потягло внука. А коли уж был в середині и увиділ, же торговец жид, пришло му зарас на мысель достати дашто за нич, бо увиділ и солонину, котру жиди не ідят.

Выбрал собі великий кус солонины, што важил пару кильограмов. Жид уж тото запакувал и положил цигану к рукам и повіл кілько треба заплатити.

Циган вмісто платити, звідуєся жида, ци он іст солонину. Жид повідат, што ніт, бо то недобра.

Такой отповіди циган ждал, и гварит жидови:

— Коли тота солонина недобра, то я не лем же єй не куплю, але и ту єй не лишу, а возму и спалю єй в пецу нашой кухні.

Хватил солонину під пазуху и скоро полетіл до касарні.

Неодолга до касарні прилетіл и торговец-жид и рапортує старшым, же йому єден вояк украл солонину. Лейтенант, котрый был в службі просится, ци зна його мено, або, ци бы го познал, як го буде виділ? Жид повіл, што го познат.

Лейтенант дал му приказ явитися на другий день по вечері, коли всі воякы будут в касарни.

Другого дня на означеный час жид явился в касарни. Лейтенант дал приказу абы всі воякы выступили на подворя касарні. Было то пізно в осени, то и вечер наступат скоро и скоро ся темніє, то лейтенант засвітил свічку и каже до жида-торговца, штобы добрі призрілся на каждого вояка.

Воякы стояли в єдном ряді густо єден при другом. Лейтенант наперед с свічком в рукі поперед вояков крачал повным офицерскым ходом, а жид за ним, а коли перешли поперед всіх, аж к концу, лейтенант просится торговца: “Познал пан того, што украл солонину?”

— Пане лейтенант, як я мог позвати, коли вы, пане лейтенант, ишли так скоро, што я мусіл дивитися не на вояков, але под мои ногы, абы не пошпотитися и не упасти!

Торговщик-жид пішол домів с ничым, а лейтенант повернул быстрым кроком до кухні по свою частку солонины, покля єй другы не росхватят.

С того наука така: Каждый, кого ведут за рукав тилько може найти правды, як в том жарті виділ торговщик.